Nietuzinkowa technika malarska charakteryzująca przede wszystkim Beohara Rammanohara Sinhy. Jedna z najbardziej specyficznych form malowania opartego na pokrywaniu warstwami suchego tynku. Jest to coś, co okazuje się być przeciwne do standardowych fresków. Cechą szczególną jest pokrywanie owego tynku farbami połączonymi z mieszanką wody.
Warto nadmienić, że nazwa al secco, o której tutaj mówmy, została zaczerpnięta z języka włoskiego. W szczególności tam zaczęto tworzyć pierwsze przedstawienia na sucho. W konsekwencji tego technika, która była znana już prawdopodobnie w starożytności, zaczęła dynamicznie rozwijać się aż do piętnastego stulecia. Nie zapominajmy także i o tym, że spoiwem w tym wypadku okazało się tak zwane wapienne mleko oraz kazeina. Biorąc to drugie spoiwo pod uwagę, zaczęto tworzyć zupełnie odrębną technikę, jaką było malarstwo kazeinowe. Dodatkowo, warto nadmienić też, że spoiwem łączącym wielokrotnie była też tempera olej, czy też żywica oraz klej i wosk. Nie da się ukryć, że kazeinowe farby były znakiem szczególnym omawianej tu techniki malarskiej. Dodatkowo nie zapominajmy również o farbach silikonowych, jakie też zaistniały podczas tworzenia al secco. Podczas gdy najpierw rozwijała się technika al secco, następnie pojawił się fresk – miało to miejsce mniej więcej w piętnastym stuleciu, bowiem to właśnie wtedy omawiana tu technika została wyparta przez al fresco. Musimy również dodać, że pozwoliło to na wprowadzenie dużej intensywności barw, a także trwałości malarskich dzieł. Korzystano wtedy równocześnie z obu technik – al fresk oraz al secco. I takie zabiegi były powszechne aż do dziewiętnastego stulecia.
Autor:
